Prolog

Może to nie jest bajka

A on nie jest moim księciem

Ale go kocham i to jest najważniejsze

~~***~~

    Żyłam w bajce, marzyłam o księciu z bajki. Rycerzu, który będzie mnie chronił, kochał nad życie. Pragnęłam wielkiej miłości godnej moich ulubionych książek. O tym marzyłam od najmłodszych lat. Byłam zaślepiona idealnym obrazem mojego księcia i nie zauważyłam JEGO. Straciłam szansę na coś pięknego, prawdziwego, wywodzącego się z głębi naszych serc. Teraz czuję słone łzy płynące po moich policzkach. Na sama myśl, że już nigdy nie zobaczę roześmianych piwnych oczu, że już nikt nie zagra na starym pianinie stojącym pod oknem w mojej kawiarni, że już zawsze będę wracać sama do domu, bo on na mnie nie czeka moje serce znowu rozpada się na miliony kawałeczków. Karą są wspomnienia wspólnie spędzonych chwil, wieczornych spacerów nad Sekwaną i piątkowych wypadów do kina na stare horrory. Nie przeszkadzało nam, że oglądaliśmy je już z milion razy, za każdym razem zabawa była taka sama. Teraz są tylko wspomnienia, kilka wyblakłych zdjęć i fragment idealnej piosenki spisanej w pośpiechu na serwetce. Ja jestem winna nie ON. Nie dostrzegałam go i jego miłości. Teraz jest już za późno, a on jest daleko. Ja jestem tutaj w Paryżu, a On w Londynie albo innym miejscu na świecie.

Och, przeniosę cię przez ogień i wodę dla twej miłości
I będę trzymać cię blisko
Mam nadzieję, że twoje serce jest wystarczająco silne
Kiedy nadchodzi noc
Znajdziemy drogę przez mrok

---

No i mamy prolog. Kolejny jaki napisałam dzisiejszego dnia. Tak nowe opowiadanie to moja stara śpiewka. Mam ich od cholery ostatnio tylko pisze i pisze więc będziecie mnie znosić prze najbliższych milion lat. Mam nadzieję, że się wam podobał. Rozdziały dopiero w grudniu bo utknęłam z przepisywaniem. Najgorsza rzecz przepisywać z zeszytu. Zamykam się. Pa :*